Back from the hell

Να ‘μαι πάλι! Εδώ. Να δηλώσω ότι είμαι ζωντανός και την παλεύω, αν και το τελευταίο μου παραφαίνεται αισιόδοξο και μη ρεαλιστικό.
Μετά από 6 σκληρές βδομάδες στο Χαϊδάρι και 3 βδομάδες να πάρω την ειδικότητα μου, παίρνω την Παρασκευή φύλλο πορείας και τη Δευτέρα παρουσιάζομαι Ρόδο. Επιτέλους γυρίζω σπίτι μου.

Αυτή τη στιγμή παλεύουν μέσα μου από τη μια η επιθυμία να γράψω τόσα πολλά για αυτό το θέατρο του παραλόγου που λέγεται στρατός και από την άλλη η βαρεμάρα μου να κάτσω στην πράξη να τα γράψω, αφού έτσι κι αλλιώς χαμένη θα πάει η μελάνη (έστω και σε ηλεκτρονική μορφή:))) και άκρη δεν πρόκειται να βρούμε ΠΟΤΕ.

Τέλος πάντων, θα αφιερώσω κανά δυο post να πω 5 πράγματα. Στο παρόν όμως θα κάνω μια γρήγορη αναδρομή πώς έχω περάσει μέχρι στιγμής.

Η βασική εκπαίδευση στο Χαϊδάρι ήταν τρελό πακέτο. Δεν μπορώ να περιγράψω πόσο γ.. φάγαμε. Εγώ δεν το πίστευα. Νόμιζα ότι ζούσαμε ένα άσχημο όνειρο. Στην αρχή λέγαμε δεν μπορεί, μέχρι την ορκωμοσία θα μας τρέχουν έτσι και μετά θα χαλαρώσουν τα πράγματα. Αμ δε! Από τη στιγμή που πατήσαμε το πόδι μας μέχρι που φύγαμε δε χαλαρώσαμε ούτε στιγμή.
Μπήκα που λέτε πολύ χαλαρός μέσα. Λέω “Στρατόπεδο μέσα στην Αθήνα είναι. Κυριλέ. Θα ΄ναι όλα τα βύσματα οι Αθηναίοι και θα περάσουμε ζάχαρη”. Με το που παίρνουμε τα ρούχα και μπαίνουμε στους θαλάμους να τα αφήσουμε, ακούμε την πρώτη φωνή “Ντυθείτε και όλοι κάτω για αναφορά!”. Κάτσε ρε φιλαράκι, άραξε. Ξανάκανα εγώ στρατό να ξέρω τι βάζω και πώς το βάζω; Ντυμένοι όπως να ΄ναι κατεβαίνουμε όλοι κάτω και αρχίσαμε να ακούμε τα πρώτα ψαρωτικά.

Να μην τα πολυλογώ, έτσι πήγε όλη η παραμονή μας εκεί. Τις πρώτες βδομάδες κάναμε 10-12 αναφορές τη μέρα. Δεν είναι υπερβολή αυτό που λέω. Μαζευόμασταν 10-12 φορές τη μέρα ο λόχος (αν 2 μέρες και το τάγμα) για να μετρηθούμε. Και το κάθε μέτρημα κρατούσε κανά μισάωρο τουλάχιστο. Εγώ που έχω και σοβαρό πρόβλημα με το πόδι μου και δεν την αντέχω την ορθοστασία, δεν την πάλευα 2 φορές. Ειδικά τις πρώτες μέρες είχε και το χειρότερο κρύο του φετινού χειμώνα. Μείον η θερμοκρασία και εμείς να καθόμαστε στην ουρά για αναφορά και να τρώμε το απίστευτο χιόνι. Επειδή δεν επιτρέπεται να μας κάνουν καψώνι, μας είχαν στημένους έτσι, για το τίποτα. Ο,τι χειρότερο. Ισοδύναμο με το να βαράς σκοπιά στο χιονισμένο Έβρο.
Μέχρι την ορκωμοσία, όποτε δεν ήμασταν στημένοι για αναφορά, ήμασταν κλασικά για παρέλαση. Στην ορκωμοσία πήραμε άδεια μόνο 3 μέρες, στις οποίες υποτίθεται έπρεπε να πάω Ρόδο και να γυρίσω. Ναι ρε μεγάλε στάνταρ. Αυτό θα ΄κανα. Μετά την ορκωμοσία εκπαίδευση με όπλα, βολές, σκοπιές, υπηρεσίες κλπ. Πολύ τρέξιμο, κούραση και το κυριότερο χαρακτηριστικό: μηδέν ευκαιρίες για ξεκούραση. Το μηδέν εδώ κυριολεκτικό. Δε μας άφησαν ποτέ να κοιμηθούμε μεσημέρι. Η μόνη εξαίρεση είναι η τελευταία Κυριακή που έμεινα εκεί, αν και την προηγούμενη είχα φάει 2 μέρες κράτηση, γιατί (άκουσον άκουσον!) υπέπεσα στο τρομερό παράπτωμα να είμαι ξαπλωμένος σε ώρα ελεύθερου χρόνου! Όχι, δεν κοιμόμουνα. Αν βρείτε κάτι παράλογο σε αυτό, μάλλον λάθος θα κάνετε. Άλλωστε όπου τελειώνει η λογική, αρχίζει ο στρατός.
Ο λόγος που περάσαμε έτσι ήταν οι σκληροί αξιωματικοί που είχαμε. Δεν έχει σχέση σε ποιο στρατόπεδο είσαι. Σημασία έχει σε τι διοικητές θα πέσεις, λένε και έχουν δίκιο. Τόσο ο λοχαγός, όσο και ο διοικητής του τάγματος των νεοσύλλεκτων ήταν φωτιά. Οι καμπάνες έπεφταν σύννεφο πολλές φορές χωρίς καν αιτία.
Ειδικά ο διοικητής ήταν το κάτι άλλο. Δε θέλω να αναφέρω κουτσομπολιά για αυτόν γιατί στο Ίντερνετ δημοσιεύονται αυτά, ποιος ξέρω πως τα διαβάζει. Άσε μη βρεθούμε Έβρο αύριο το πρωί και ψαχνόμαστε. Μακάρι όμως να μπορούσα να τα έγραφα. Είναι το κλου της παραμονής μας εκεί.

Τελικό συμπέρασμα. Επειδή θεωρητικά οι διαβιβάσεις είναι πιο χαλαρές μετά (σε σχέση με ΠΖ και ΤΘ), φάγαμε τρελό ζόρι στο κέντρο. Ίδωμεν κατά πόσο θα ισχύσει αυτό.. Αφού το περάσαμε πάντως, πάλι καλά να λέμε.