Πέμπτη, Μαΐου 19, 2005

Δεν τους μπορώ άλλο!

Να μου το λέγανε ότι θα καταντήσω τόσο γκρινιάρης δε θα το πίστευα. Φαίνεται όμως ότι είναι η μοίρα του καθένα στο στρατό να περνάει αυτή τη φάση.

Έχει παρατραβήξει όμως το σκηνικό. Είπαμε κλεισούρα, υπηρεσία, μπινελίκια, χώσιμο και απίστευτη δουλειά ως ένα βαθμό. Είμαι μόνο 3 μηνών φαντάρος και τα χω βαρεθεί ήδη όλα αυτά όμως. Δεν αντέχω άλλο. Μου παίρνουν ένα χρόνο από τη ζωή μου οι πούστηδες και δεν μπορώ εύκολα να το χωνέψω.

Πόσες φορές έχω ζηλέψει τις γυναίκες δε λέγεται. Το υπόσχομαι από εδώ: θα κάνω τα πάντα ώστε στο σπίτι μου ούτε να μαγειρεύω, ούτε να κάνω πολλές δουλειές, ούτε τίποτα:) Αφήνω ένα μικρό περιθώριο επειδή είμαι καλό παιδί και δε μ αρέσει να χώνω τους άλλους;) Κάπως όμως πρέπει και οι γυναίκες να ξεπληρώσουν το χρέος τους προς εμάς. Απόλυτη ισότητα των δύο φύλων δεν μπορεί να υπάρξει, από τη στιγμή που οι γυναίκες δεν πάνε στρατό. Αυτό το γεγονός αλλάζει τις ισορροπίες από μόνο του. Πάει και τελείωσε.

13 Comments:

Blogger Sofia said...

Αν θες μπορείς να μείνεις έγκυος και να γεννήσεις τα παιδιά της συντρόφου σου - έτσι για να εξισωθούν τα πράγματα ε;

Κουράγιο - Φέτος έχω δυο κολλητούς και έναν ξάδελφο στην υπηρεσία της μαμάς πατρίδας...

9:19 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Πέστα Σοφία να αγιάσει το στόμα σου. Φαντάρε μου, κάτσε εσύ 9 μήνες με την κοιλιά τουλούμπα, με τα νεύρα τσατάλια λόγω ανεβοκατεβάσματος των ορμονών, με πρωινές ναυτίες, με ξεχύλωμα του σώματος σου, μετά με καμιά 10αρια ώρες γέννα (έχω ακούσει και παραπάνω)...και με άλλα πολλά και πάω εγώ στη θέση σου φαντάρος! Α και όλα αυτά για ένα παιδί έτσι? Τί δε θα κάνουμε και άλλο?
Λοιπόν αυτό που είπες ότι δε θα κάνεις δουλειές στο σπίτι πάρτο πίσω γιατί τα πράγματα έχουν αλλάξει και σε βλέπω να κάνεις μια δουλειά οπωσδήποτε...να ξεσκονίζεις το ράφι...σου

9:34 μ.μ.  
Blogger Revekka said...

Εγώ δεν θα σε κράξω τόσο πολύ (αν και συμφωνώ...) αλλά θα σου πω το πολύ πιο απλό...Έχε αυτή τη γαμ..νη περίοδο κάθε μήνα που σε κάνει κομμάτια και μετά έλα βρες με!ΚΑΘΕ ΜΗΝΑ!!!!!!!Για να μη ξεχνιόμαστε!

11:21 μ.μ.  
Blogger J95 said...

When all's said and done, αγαπητή rebbeca, η ανταμοιβή για την περίοδο είναι να μη σας πέφτουν τα βυζιά, να μη σας φυτρώνουν μουστάκια, να μη μιλάτε σα νταλικιέρηδες και να μη σας πέφτουν τα μαλλιά (well, κατά μέσο όρο όλα αυτά). Όπως βεβαίως η ανταμοιβή για την εγκυμοσύνη είναι τελικά ένα παιδί.

Η ανταμοιβή για το στρατό είναι μηδέν. Ακριβώς μη-δέν. Πρόκειται απλά για ένα ολωσδιόλου χαμένο χρονικό διάστημα. Αν ψάχνεις για κάτι παρόμοιο που να ζουν και οι γυναίκες, σκέψου τη φυλακή. Η οποία συνήθως είναι πολύ λιγότερο άσκοπη και σίγουρα λιγότερο βαρετή.

@stelec: Κουράγιο φίλε, μην τα παίρνεις τόσο κατάκαρδα.

12:00 π.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

@Stelec Υπομονη φιλε μου, θα περασει. Το καλυτερο που εχεις να κανεις τωρα ειναι να μην δινεις σημασια. Ειμαι σιγουρος πως και ο στρατος εχει και τα "καλα" του. Σε λιγα χρονια ισως να τα θυμασαι και να γελας.

12:20 π.μ.  
Blogger NickTheCreek said...

Κυρίες μπορεί να έχετε δίκιο με το καντάρι μα αφήστε τον άνθρωπο να πάρει μια ανάσα, είναι σε κατάσταση στρες, θα πει και μια κουβέντα παραπάνω μην του την πέφτετε τόσο άγρια.
Stelec, δυο ατάκες θυμάμαι απ' το δικό μου 19μηνο στρατιωτικό. Η πρώτη λέει πως "όσο περισσότερο κοιμάσαι τόσο λιγότερο υπηρετείς", η δεύτερη (και ήταν από λοχαγό της Ευελπίδων που της δίνει ένα ιδιαίτερο ειδικό βάρος) "του φευγάτου η μάνα, ποτέ δεν έκλαψε". Το δεύτερο αν δεν είχα θητεύσει δεν θα το είχα ακούσει και καταλάβει. Καλή δύναμη, κουράγιο και σε κάθε περίπτωση να θυμάσαι πως εσύ θα απολυθείς, οι ντάκοι όχι, θα μείνουν πίσω σου γιατί πολύ απλά είναι ανίκανοι να κάνουν κάτι καλύτερο... (μια αλήθεια που τη γνωρίζουν, αλλά δεν θέλουν να την ακούνε, δικό τους πρόβλημα όχι δικό σου). Μια παρένθεση στη ζωή σου ζεις, πες πως χάνεις ένα χρόνο για να καταλάβεις την αξία αυτών που έζησες και αυτών που θα ζήσεις, how about that?

4:35 π.μ.  
Blogger Stefanos said...

Thanks όλους σας ρε παιδιά για το κουράγιο.
Απλά είναι κάτι στιγμές που δεν την παλεύω και μου βγαίνει το παράπονο. Σίγουρα δεν περνάμε χάλια σαν τους πατεράδες μας και σίγουρα έχει και την πλάκα του το όλο πράγμα.

Γυναίκα ντόμπρα σε πάω στοίχημα ότι δεν άντεχες ούτε μια ώρα στο στρατόπεδο. Μόνο τις τουάλετες και το φαγητό να βλεπες θα λεγες "Αφήστε με να γεννήσω 15 παιδιά". Όσο για το αν θα ξεσκονίζω το ράφι μου, τουλάχιστο δε ζω με αυτό το άγχος από τα 25 μου όπως εσύ. Αν τύχει, θα είναι επειδή το έχω επιλέξει εγώ κι όχι επειδή θα έχω μείνει αμανάτι και θα κλαίγομαι..

Πίσω πάλι στο θέμα μας. Δεν είμαι υπερβολικός. Αναγνωρίζω τι περνάει η γυναίκα στη γέννα. Δεν είστε όμως φυλακή οπώς εμείς. Όλοι σας φροντίζουν και φέρονται τέλεια. Η γέννα είναι δύσκολη αλλά κρατάει κάποιες ώρες.

Anyway, είμαι της άποψης ότι άμα δε ζήσεις κάτι δεν μπορείς να εκφέρεις άποψη ολοκληρωμένη. Μια ιδέα μόνο έχεις. Kαι επίσης δε ζουν όλοι κάτι με τον ίδιο τρόπο. Δε θέλω να καταλήξουμε σε διαμάχη αντρών-γυναικών γιατί πολύ απλά ο ένας δεν καταλαβαίνει τον άλλο.

4:52 μ.μ.  
Blogger Revekka said...

Συμφωνώ ότι μια διαμάχη αντρών και γυναικών δεν βγάζει πουθενά οπότε δεν έχει και νόημα να ξεκινήσει!Αλλά και εσείς βρε παιδιά μην το κάνετε και τόσο θέμα όλο αυτό με το στρατό...Δηλαδή μια ζωή γι'αυτό μιλάτε λες και όλα τα άλλα είναι...τίποτα μπροστά του!

10:57 π.μ.  
Blogger Stefanos said...

Μακάρι rebecca να μας άφηναν να ασχοληθούμε με κάτι άλλο. Αλλά για ένα χρόνο δεν κάνουμε τίποτα άλλο. Πραγματικά τίποτα άλλο. Εγώ όταν έχω έξοδο το μόνο που κάνω είναι να κάνω μπάνιο, να τρώω και να κοιμάμαι όσο μπορώ.
Δηλαδή με τι να ασχοληθώ;Με τη Eurovision και την παπαρίζου; Εγώ χτες ήμουν όλη μέρα μέσα στο κλουβί. Ούτε πήρα μυρωδιά τι έγινε.

Επίσης δε γουστάρω όταν σε μια παρέα ξενερώνουν οι γυναίκες όταν μιλάμε για το στρατό. Πρέπει να καταλάβετε ότι για μας είναι η ζωή μας έστω και για ένα χρόνο. Και την τρέλα και τα απωθημένα τα κουβαλάμε και για πολύ αργότερα, ειδικά άμα δεν περάσαμε καλά.

Καλά είναι λοιπόν - σαν φιλική συμβουλή σας το λέω - να μην έχετε αυτή τη βαριεστημένη και ωχαδερφίστικη συμπεριφορά προς τους φίλους σας που υπηρετούν. Δείξτε ότι ενδιαφέρεστε για το πώς περνάνε και τους πονάτε. Και αυτοί το εκτιμούν πάρα πολύ, να 'στε σίγουρες.

9:17 π.μ.  
Blogger Revekka said...

Ιδίως εγώ εκτιμώ και με το παραπάνω την αξία του στρατού για τη ζωή των αντρών!!Και όποτε στην παρέα μιλούν γι'αυτό κάθομαι και τους ακούω και συμμετέχω κιόλας!Απλά επειδή περνάτε κάτι τέτοιο(πολύ δύσκολο, δεν λέω!!) δεν πρέπει να μας περιφρονείτε και εμάς τις κακομοίρες...

10:46 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Τί λέτε μωρέ γυναίκες, έχετε ξεφύγει τελείως? Καταρχήν, εσείς δεν κάνετε απλά τα παιδιά μας(είναι και δικά σας ξέρετε). Εσείς δημιουργείτε ζωή, εμάς μας την καταστρέφει ο κάθε στρατόκ____ς που τελείωσε μια κωλοστρατιωτική σχολή και νομίζει οτι έχει πιάσει τον ταύρο από τα κέρατα..Κατα δεύτερον, ποια πατρίδα να φυλάξει κανείς? Αυτή που βασιλεύουν τα λαμόγια? Αυτή που αν δεν έχεις βύσμα θα σε τρώει μια ζωή η μαρμάγγα? Αυτή που καίγεται απο άκρη σε άκρη και μας ζητάνε να πάμε να τους ψηφίσουμε κιολας?
Θα καταλήξω λέγοντας το εξής: (χωρίς πολλές λεπτομέριες
) Πάμε κατα διαόλου γιατί οι γυναίκες έχουν ξεφύγει...<- Κατέληξα εδώ μετα απο πολλά χρόνια σκέψης

8:01 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

εσενα σου πηραν 1 χρονο. εγω εκανα 24 μηνες... και δόκιμος....μη γινεσαι μαμοθρεφτο. φερσου σαν αντρας και δεξου τις αντιξοότητες και πάλεψε όλα αυτα τα παράλογα και παράδοξα του στρατού... αυτα δεν ειναι τίποτα σε αυτα που θα ακολουθήσουν με την απόλυση σου... στα λεώ αυτα φιλικά....

7:08 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

φιλαράκο μια χαρά ρε είναι στο στρατό...αυτά θα θυμάσαι...υπομονή και θα δεις...αποΛΕΛΕ και τρεΛΕΛΕ

10:54 μ.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home