Πού είσαι ρε Στέφανε;

Μετά από μήνες ας γράψω κάτι και στο blogάκι μην τυχόν και αποφασίσει η Google κάποια στιγμή να μου απενεργοποιήσει το λογαριασμό.

Λοιπόν τα νέα έχουν ως εξής.
Μένω πλέον Αθήνα εδώ και κανά μήνα. Είμαι σε φάση αναζήτησης όσον αφορά τα επαγγελματικά μου. Έχω κλείσει αισίως 10-15 συνεντεύξεις ως τώρα. Βέβαια θα μου πείτε μετά από τόσες συνεντεύξεις δε βρήκες ρε αγόρι μου γλυκό μια δουλίτσα να ησυχάσεις κι εσύ και να μην ψάχνεις άλλο;
Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Δυστυχώς είμαι εκλεκτικός και ψάχνω κάτι που θα μου αρέσει και θα έχει προοπτικές για μένα. Ξέρω ότι δεν πρόκειται να μείνω στη δουλειά για πολύ καιρό αν δε μου αρέσει, οπότε καλύτερα ας κάνω λίγο παραπάνω ψάξιμο τώρα. Πάντως με μια πρώτη διαπίστωση δε διαφωνήσω με την εικόνα που έχουν και όλοι οι άλλοι Έλληνες. Η εργασία στον ιδιωτικό τομέα στην Ελλάδα γίνεται υπό τραγικές συνθήκες. Είναι πολύ μεγάλο ψέμα ότι οι Έλληνες είναι τεμπέληδες και δε δουλεύουν. Για τραβήξτε λίγο στις ιδιωτικές εταιρείες να δείτε κάτι 10ωρα και 12ωρα που τραβάνε και πόσο τους πληρώνουν. Είναι για γέλια και για κλάματα μαζί.

Έχω πολλά πράγματα στο μυαλό μου, αλλά σίγουρα δεν πρόκειται να ξεκαθαρίσουν άμεσα. Σιγά σιγά όλα θα πάρουν το δρόμο τους. Δε θέλω να αγχώνομαι. Απλά το μόνο που εύχομαι είναι να μην επαναπαυθώ στο μέτριο και στο λίγο και πάψω να προσπαθώ για το καλύτερο κάποτε. Αν το καταφέρω αυτό (και φυσικά έχω την υγεία μου), δεν έχω να φοβάμαι τίποτα.