Τα ψέματα τελείωσαν. Από 7 του φλεβάρη θα ανήκω στα ελληνικά στρατά.
Το ερώτημα είναι να επιλέξω να ανήκω για ένα χρόνο ή για 17 μήνες? Ή αλλιώς να πάω δόκιμος ή όχι?
Ξέρω ότι τις αγαπητές αναγνώστριες δεν τις πολυενδιαφέρει το θέμα, αλλά τι να κάνουμε..ο στρατός είναι μέρος της ζωής των αντρών, είτε το θέλουμε είτε όχι.
Επανέρχομαι λοιπόν..Δεν είχα σκοπό να πάω δόκιμος. Από την αρχή το απέρριπτα ως εκδοχή. "Σιγά μη χάσω 5 μήνες από τη ζωή μου", έλεγα. "Ναι αλλά αυτούς τους 5 μήνες παραπάνω θα τους χάσεις μέσα στο στρατόπεδο αν πας απλώς φαντάρος", μου ανταπάντησε ένας φίλος που θα πάει δόκιμος. Και δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια. Οι φαντάροι στο πεζικό την περνάνε πολύ πίκρα. 7-3 υπηρεσία και μετά βαράνε σκοπιές όλη μέρα. Και παλιός να είσαι, δε γλιτώνεις με τόσες ελλείψεις που έχουν τα στρατόπεδα. Μπορεί για 10 μέρες να μη βγεις καθόλου. Στην αερπορία και στο ναυτικό είναι απείρως καλύτερα, αλλά τι μας νοιάζει..εγώ είμαι πεζικό. Γενικά για ένα χρόνο ξεχνάς τη ζωή τελείως. Χώρια που είσαι ο τελευταίος τροχός της άμαξας..
Ενώ ο δόκιμος ζει σαν άνθρωπος. Μπορείς να βλέπεις τους φίλους σου και την οικογένεια σου. Το απόγευμα σπιτάκι σου. Υπάλληλος κανονικά. Αλλά .. 5 μήνες παραπάνω..Ούτε 1 ούτε 2.
Ο καθένας στα λέει διαφορετικά. Θα αποφασίσω τελευταία στιγμή..Όπως για όλα στη ζωή μου.
