Αν δεν έχεις βύσμα, την έκατσες..!

Ο Στρατός είναι το πιο άδικο και το πιο αναξιοκρατικό σύστημα στην Ελλάδα by far. Φανταστείτε πόση διαφθορά και αδικία υπάρχει σε όλα γύρω μας. Ε λοιπόν αυτά δεν πιάνουν μία μπροστά του. Ο στρατός είναι πολύ χειρότερος.

Καταρχήν υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στα τρία σώματα. Για μένα όταν λέει κάποιος ότι πήγε στρατό εννοεί το Στρατό Ξηράς. Εκεί ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα αυτά που ακούμε από τους πατεράδες μας και από τους φίλους που έχουν πήξει. Είσαι όλη μέρα σε αγγαρείες που βαφτίζουν υπηρεσίες, κάνεις όμως και το βραδινό σου περίπολο ή σκοπέτο. Κοιμάσαι ελάχιστα, εξαντλείσαι και γενικότερα τρως απίστευτη εμπλοκή. Ειδικά με τη μείωση των ατόμων τα τελευταία χρόνια, μπορεί η θητεία να είναι λιγότερη, περνάς όμως σαφώς χειρότερα.
Φυσικά τα χειρότερα είναι στα στρατόπεδα της παραμεθορίου και ειδικά του Έβρου όπου απ’ότι μαθαίνω είναι τραγική η κατάσταση.
Αντίθετα, όσοι υπηρετούν αεροπορία και ναυτικό θα πρέπει να αισθάνονται ιδιαίτερα τυχεροί. Υπηρετούν μια «ειδικού τύπου» θητεία που δεν έχει καμία σχέση με το πεζικό. Η παραμεθόριος τους μπορεί να είναι Ασπρόπυργος, Πάρνηθα, Ελληνικό, Σαλαμίνα κλπ. Επίσης τα μισά σχεδόν Σαββατοκύριακα είναι έξω. Ξέρετε τι είναι να βγαίνεις από το στρατόπεδο Παρασκευή απόγευμα και να μπαίνεις Δευτέρα πρωί? Οι άνθρωποι υπηρετούν τη μισή θητεία. Τι να λέμε τώρα..

Όταν κάποιος λοιπόν είναι σε «μαύρο» στρατόπεδο στην παραμεθόριο με τον Τούρκο το βράδυ φάτσα κάρτα και βγαίνει μια φορά το μήνα πώς μπορεί να συγκριθεί με αυτόν που κάνει θητεία στο Ελληνικό και τις μισές μέρες δεν πάει καν ενώ από τις υπόλοιπες τις μισές είναι έξω? Μιλάμε για την απόλυτη ΑΔΙΚΙΑ!
Φυσικά αναφέρομαι σε μέσες καταστάσεις. Είναι δυνατό να βρείς και άτομα στη αεροπορία που πήζουνε και στο πεζικό να περνάνε καλά. Σαν μέσες όμως τιμές δε συγκρίνονται.
Ακόμα όμως και μες στο ίδιο στρατόπεδο είναι δυνατό να υπάρχουν άτομα που τη περνάνε ζάχαρη ενώ όλοι οι υπόλοιποι πήζουνε. Π.χ οδηγός στρατηγού: η απόλυτη βυσματική θέση. Ούτε υπηρεσίες ούτε τίποτα. Τις περισσότερες φορές μάλιστα ο στρατηγός έχει δικό του αμάξι και εσύ δεν το κουνάς από το σπιτάκι σου!

Γενικότερα, για μένα το αίσθημα αδικίας του απλού φαντάρου όταν βλέπει να τον χώνουνε και οι άλλοι να «ξύνουνε» είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα του ελληνικού στρατού. Λύση? Φυσικά και δεν υπάρχει. Από τότε που κάνανε την αεροπορία και το ναυτικό ίσο αριθμό μηνών με το στρατό ξηράς θα γίνεται σφαγή για το ποιος θα πρωτομπεί σε αυτά. Όποιος πρόλαβε τον Κύριον Είδε..
Δυστυχώς εγώ δεν ήξερα τι παίζει πριν μπω. Είμαι και κατά του βύσματος γενικα. Η κατάληξη είναι ότι είμαι στο σπίτι μου και περνάω χάλια. Δυστυχώς την πάτησα και τώρα πρέπει να κάνω υπομονή για 9.5 μήνες..

Αλλαγές, αλλαγές, αλλαγές

Έχουν συμβεί τόσα πολλά και τόσο ραγδαία στη ζωή μου την τελευταία βδομάδα που είναι δύσκολο να τα περιγράψω αναλυτικά.

Εν τάχει λοιπόν: Την περασμένη Παρασκευή έφυγα από το στρατόπεδο στην Αθήνα και πήρα φύλλο πορείας για Ρόδο. Δεν μπόρεσα όμως να χαρώ τις 2 μέρες που είχα. Έτυχε αυτό το σαββατοκύριακο να πρέπει να γίνει η μετακόμιση από το σπίτι που νοικιάζουμε στο σπίτι που πήραμε στην Αθήνα. Καταλαβαίνετε τι κουβάλημα έπαιξε.. Ήμουνα ήδη κουρασμένος από τις συνεχόμενες μέρες υπηρεσίας στο στρατόπεδο, ήρθε κι αυτό και έδεσε το γλυκό. Την Παρασκευή έμεινα 26 ώρες ξύπνιος. Anyway, τα σημαντικό είναι ότι άλλαξα σπίτι! Μόνο που δε θα το χαρώ για κανά χρόνο ακόμα:(

Από Τρίτη έχω παρουσιαστεί στην καινούρια μου μονάδα στη Ρόδο. Το τι παρταλοφάνταρα έχω συναντήσει από τότε δε λέγεται. Εμένα μου έχει ανατεθεί μια πολύ υπεύθυνη θέση και αυτό έχει καλά και κακά. Το καλό είναι ότι έχω κάτι να ασχολούμαι και δε θα βαριέμαι αλλά από την άλλη δεν μπορώ να λουφάρω όπως όλοι, δεν έχω καθόλου μέρες κενές όπως οι περισσότεροι (π.χ σ/κ) και διάφορα άλλα.

Θα δούμε πώς θα πάει γενικά. Το βασικό όμως είναι ότι ήρθα σπίτι μου, κάτι που το περίμενα πολύ.

Αγγλία - Ελλάδα σημειώσατε 1

Αυτή την περίοδο στο στρατό που έκανα ειδικότητα (και καλά πάντα – στρατός είναι αυτός:)) σχετικά με την πληροφορική, είχα την ευκαιρία να συναναστραφώ με πολλά αξιόλογα άτομα. Παιδιά με ένα κάρο μεταπτυχιακά και διδακτορικά στην πληροφορική, πολλοί εκ των οποίων ήταν «παππούδες» για στρατό.

Κλασικά οι μισοί είχαν σπουδάσει Ελλάδα και οι άλλοι μισοί Αγγλία. Ξέρετε λοιπόν τι διαπίστωσα; Οι γνώσεις που παίρνουν αυτοί που τελείωσαν Computer Science Αγγλία είναι σαφώς περισσότερες αυτών που τελείωσαν Πληροφορική εδώ.

Το είχα ήδη διαπιστώσει πέρυσι στο master ότι έξω έχεις απίστευτη επαφή με την τεχνολογία, αλλά δεν το περίμενα να ισχύει σε τόσο μεγάλο βαθμό. Δεν εννοώ σε καμία περίπτωση ότι έξω τα μαθήματα και οι καθηγητές είναι υψηλότερου επιπέδου. Με τα projects όμως που σου βάζουν και τη γενικότερη ελευθερία (σε συνδυασμό και με τις απίστευτες ταχύτητες που παίζουν στο Ίντερνετ), θέλεις δε θέλεις γίνεσαι καλός κομπιουτεράς. Ξέρεις να κρατάς επαφή με τις νέες τεχνολογίες και μπορείς να τελειώσεις ένα project γρήγορα.

Αυτό ισχύει για οποιοδήποτε πανεπιστήμιο ανεξάρτητα του αν είναι τελευταίο στη λίστα.

Επομένως, ό,τι κι αν λέμε αποτελεί μεγάλη επιτυχία για το εκπαιδευτικό τους σύστημα.

Υ.Γ Α, για να μην ξεχάσω ότι στην Αγγλία τα πανεπιστήμια συνεργάζονται με μεγάλες εταιρείες π.χ με Misrosoft, Sun κλπ, οπότε χρησιμοποιούν και ανάλογη τεχνολογία στα εργαστήρια τους. Εδώ μάθημα για τεχνολογίες MS ή Sun δεν κάναμε ποτέ..

Ιστορίες για αγρίους

Μετά από απαίτηση του lukuliuS, ας γράψω μερικά σκηνικά από το στρατό για να γελάσει το χειλάκι μας.

Την πρώτη Τετάρτη στο κέντρο έχουμε φακές. Τρώμε κανονικά και μπορώ να πω ότι δεν ήταν και πολύ χάλια. Ένας φίλος μου ήταν υπηρεσία μαγειρεία εκείνη τη μέρα. Τον βλέπουμε το βράδυ, διότι ως γνωστόν τα μαγειρεία στο Χαϊδάρι είναι μέγα παλούκι και κρατάει 24ωρο.

- Δεν πιστεύω να φάγατε τις φακές.

- Ε, φυσικά τις φάγαμε γιατί;

- Την κατσαρόλα που ψήθηκαν την καθαρίσαμε με τη σφουγγαρίστρα (με την οποία πριν φυσικά είχε γίνει το πάτωμα)! Και μιλάμε για πάτωμα στο οποίο πάτησαν 1000 φαντάροι.

Γενικά όσο ήταν παλιοί ακόμα στα μαγειρεία όλα ήταν πολύ βρώμικα. Μόλις μπήκαν νεοσύλλεκτοι και επειδή εμείς τα τρώγαμε, τα πάντα έγιναν πολύ πιο καθαρά.

Το απόλυτο σόου ήταν στην πρώτη βολή. Καταλαβαίνετε ότι το 99% δεν είχε ξαναπιάσει όπλο στη ζωή του. Το τι σφαίρες έπεσαν στα 10 μέτρα δε λέγεται. Γενικά ο κόσμος δεν την πάλευε. Ο πιο θεός όμως από όλους ήταν ένας τύπος από το Θερμό Αγρινίου.
Δίνει ο αξιωματικός βολής το παράγγελμα να δουν το στόχο πριν πυροβολήσουν.
«Ένα είδον», φωνάζει ο πρώτος. «Δύο είδον» ο δεύτερος … «έξι είδον» ο προηγούμενος και έρχεται η σειρά του θεού και τι κάνει λέτε; Αρχίζει και πυροβολάει σαν τρελός και τελειώνει και τις 10 σφαίρες σε χρόνο dt. Δεν είναι τυχαίο που έμαθα μετά ότι τελείωσε το γυμνάσιο με 10.2 μέσο όρο. (Αλήθεια πώς γίνεται αυτό όταν έχεις μαθήματα π.χ γυμναστική με άνω του 18 βαθμό; Δύο φορές θεός!)

Και ερχόμαστε στον αγαπημένο μας διοικητή. Παντρεμένος με 3 παιδιά, είχε το θράσος να φέρνει στο στρατόπεδο τη Ρωσίδα γκόμενα του. Μάλιστα ζητούσε και 2^ο πιάτο φαγητό από το μαγειρείο για να την ταϊζει. Την πηδούσε και μες στο στρατόπεδο εννοείται. Και μετά είχε το θράσος να βγαίνει στην αναφορά και να ρίχνει το βρισίδι αβέρτα. Μάλιστα όταν έφευγε από το στρατόπεδο με το αυτοκίνητο και τύχαινε να είμαστε αναφορά λόχου, με εντολή του λοχαγού κλίναμε επ’ αριστερά και του βαρούσαμε προσοχή. Με τη Ρωσίδα μέσα στο αμάξι.

Τις πρώτες δε μέρες που πήγαμε φαντάρος τον έπιασε επί τόπου να πηδάει και μια ΕΠΟΠίνα. Μτε τη γυναίκα του φυσικά ζει κανονικά. Γι αυτό και έφερνε τις γκόμενες στο στρατόπεδο.

Και τελευταίο σκηνικό με τον τύπο. Για να πάρουμε μια άδεια να πάμε σπίτια μας εμείς της επαρχίας, ήθελε να πάμε στο γραφείο του ένας ένας (200 άτομα!) να μας την υπογράψει. Αναρωτιόμουν κι εγώ ποιο το νόημα αυτής της κίνησης.

Μπαίνω μέσα και παρουσιάζομαι.

- Και πού πας εσύ;

- Ρόδο κύριε Διοικητά

- Ο πατέρας σου τι δουλειά κάνει;

- Δουλεύει στην τάδε τράπεζα

- Θα τον ρωτήσεις και δευτέρα πρωί θα έρθεις και θα μου πεις για τα στεγαστικά δάνεια που δίνει η τράπεζα.

Κατάλαβες; Δε φτάνει ο καραγκιόζης που μας έβγαλε τον αδόξαστο για να βγούμε από την πύλη, ήθελε και ρουσφέτια. Και τα ζητούσε έτσι χύμα.

Σε ένα άλλο παιδί που του είπε ότι ο πατέρας του ήταν αγρότης και είχε ελιές, του ζήτησε μπιτόνια με λάδι. Ο μικρός ψαρώνει και σκάει μύτη Δευτέρα πρωί με 2 μπιτόνια λάδι παραμάσχαλα..Το τι δούλεμα έφαγε το μαντεύετε.

Και αυτό τον άνθρωπο τον πληρώνουμε εμείς οι πολίτες αυτής της χώρας..

Back from the hell

Να ‘μαι πάλι! Εδώ. Να δηλώσω ότι είμαι ζωντανός και την παλεύω, αν και το τελευταίο μου παραφαίνεται αισιόδοξο και μη ρεαλιστικό.
Μετά από 6 σκληρές βδομάδες στο Χαϊδάρι και 3 βδομάδες να πάρω την ειδικότητα μου, παίρνω την Παρασκευή φύλλο πορείας και τη Δευτέρα παρουσιάζομαι Ρόδο. Επιτέλους γυρίζω σπίτι μου.

Αυτή τη στιγμή παλεύουν μέσα μου από τη μια η επιθυμία να γράψω τόσα πολλά για αυτό το θέατρο του παραλόγου που λέγεται στρατός και από την άλλη η βαρεμάρα μου να κάτσω στην πράξη να τα γράψω, αφού έτσι κι αλλιώς χαμένη θα πάει η μελάνη (έστω και σε ηλεκτρονική μορφή:))) και άκρη δεν πρόκειται να βρούμε ΠΟΤΕ.

Τέλος πάντων, θα αφιερώσω κανά δυο post να πω 5 πράγματα. Στο παρόν όμως θα κάνω μια γρήγορη αναδρομή πώς έχω περάσει μέχρι στιγμής.

Η βασική εκπαίδευση στο Χαϊδάρι ήταν τρελό πακέτο. Δεν μπορώ να περιγράψω πόσο γ.. φάγαμε. Εγώ δεν το πίστευα. Νόμιζα ότι ζούσαμε ένα άσχημο όνειρο. Στην αρχή λέγαμε δεν μπορεί, μέχρι την ορκωμοσία θα μας τρέχουν έτσι και μετά θα χαλαρώσουν τα πράγματα. Αμ δε! Από τη στιγμή που πατήσαμε το πόδι μας μέχρι που φύγαμε δε χαλαρώσαμε ούτε στιγμή.
Μπήκα που λέτε πολύ χαλαρός μέσα. Λέω “Στρατόπεδο μέσα στην Αθήνα είναι. Κυριλέ. Θα ΄ναι όλα τα βύσματα οι Αθηναίοι και θα περάσουμε ζάχαρη”. Με το που παίρνουμε τα ρούχα και μπαίνουμε στους θαλάμους να τα αφήσουμε, ακούμε την πρώτη φωνή “Ντυθείτε και όλοι κάτω για αναφορά!”. Κάτσε ρε φιλαράκι, άραξε. Ξανάκανα εγώ στρατό να ξέρω τι βάζω και πώς το βάζω; Ντυμένοι όπως να ΄ναι κατεβαίνουμε όλοι κάτω και αρχίσαμε να ακούμε τα πρώτα ψαρωτικά.

Να μην τα πολυλογώ, έτσι πήγε όλη η παραμονή μας εκεί. Τις πρώτες βδομάδες κάναμε 10-12 αναφορές τη μέρα. Δεν είναι υπερβολή αυτό που λέω. Μαζευόμασταν 10-12 φορές τη μέρα ο λόχος (αν 2 μέρες και το τάγμα) για να μετρηθούμε. Και το κάθε μέτρημα κρατούσε κανά μισάωρο τουλάχιστο. Εγώ που έχω και σοβαρό πρόβλημα με το πόδι μου και δεν την αντέχω την ορθοστασία, δεν την πάλευα 2 φορές. Ειδικά τις πρώτες μέρες είχε και το χειρότερο κρύο του φετινού χειμώνα. Μείον η θερμοκρασία και εμείς να καθόμαστε στην ουρά για αναφορά και να τρώμε το απίστευτο χιόνι. Επειδή δεν επιτρέπεται να μας κάνουν καψώνι, μας είχαν στημένους έτσι, για το τίποτα. Ο,τι χειρότερο. Ισοδύναμο με το να βαράς σκοπιά στο χιονισμένο Έβρο.
Μέχρι την ορκωμοσία, όποτε δεν ήμασταν στημένοι για αναφορά, ήμασταν κλασικά για παρέλαση. Στην ορκωμοσία πήραμε άδεια μόνο 3 μέρες, στις οποίες υποτίθεται έπρεπε να πάω Ρόδο και να γυρίσω. Ναι ρε μεγάλε στάνταρ. Αυτό θα ΄κανα. Μετά την ορκωμοσία εκπαίδευση με όπλα, βολές, σκοπιές, υπηρεσίες κλπ. Πολύ τρέξιμο, κούραση και το κυριότερο χαρακτηριστικό: μηδέν ευκαιρίες για ξεκούραση. Το μηδέν εδώ κυριολεκτικό. Δε μας άφησαν ποτέ να κοιμηθούμε μεσημέρι. Η μόνη εξαίρεση είναι η τελευταία Κυριακή που έμεινα εκεί, αν και την προηγούμενη είχα φάει 2 μέρες κράτηση, γιατί (άκουσον άκουσον!) υπέπεσα στο τρομερό παράπτωμα να είμαι ξαπλωμένος σε ώρα ελεύθερου χρόνου! Όχι, δεν κοιμόμουνα. Αν βρείτε κάτι παράλογο σε αυτό, μάλλον λάθος θα κάνετε. Άλλωστε όπου τελειώνει η λογική, αρχίζει ο στρατός.
Ο λόγος που περάσαμε έτσι ήταν οι σκληροί αξιωματικοί που είχαμε. Δεν έχει σχέση σε ποιο στρατόπεδο είσαι. Σημασία έχει σε τι διοικητές θα πέσεις, λένε και έχουν δίκιο. Τόσο ο λοχαγός, όσο και ο διοικητής του τάγματος των νεοσύλλεκτων ήταν φωτιά. Οι καμπάνες έπεφταν σύννεφο πολλές φορές χωρίς καν αιτία.
Ειδικά ο διοικητής ήταν το κάτι άλλο. Δε θέλω να αναφέρω κουτσομπολιά για αυτόν γιατί στο Ίντερνετ δημοσιεύονται αυτά, ποιος ξέρω πως τα διαβάζει. Άσε μη βρεθούμε Έβρο αύριο το πρωί και ψαχνόμαστε. Μακάρι όμως να μπορούσα να τα έγραφα. Είναι το κλου της παραμονής μας εκεί.

Τελικό συμπέρασμα. Επειδή θεωρητικά οι διαβιβάσεις είναι πιο χαλαρές μετά (σε σχέση με ΠΖ και ΤΘ), φάγαμε τρελό ζόρι στο κέντρο. Ίδωμεν κατά πόσο θα ισχύσει αυτό.. Αφού το περάσαμε πάντως, πάλι καλά να λέμε.